De honden van huize Damhossie

Geschreven door René en Irma Damhuis.

We waren beiden al gek op Duitse herders vóordat we elkaar leerden kennen. Irma had haar eerste Duitse herdershond, genaamd Itam, al vanaf haar 18^e. Dat was een zeer lieve, slanke en atletische reu. Deed het ook goed op de gehoorzaamheidscursussen. Irma heeft hoge punten met hem behaald. Helaas is Itam veel te vroeg overleden; op 7 jarige leeftijd aan lymfeklierkanker.

Foto van Itam

Onze 1^e gezamenlijke Duitse herder was “Tara”. Die hebben we uit het asiel gehaald. Ze was toen net een jaar oud. Prachtige teef. Mooie zwart-bruin. Helaas had ze haar heupen kapot. Om die reden is ze denk ik ook destijds in het asiel gedumpt.

Thuis was Tara een superhond. Eenmaal buiten was het een monstertje. Op alle honden vloog ze af. We zijn wel met haar op cursus geweest. Daar deed ze zich voorbeeldig voor. Maar eenmaal buiten de cursuszaal had ze direct weer een grote mond. Zo was Irma op de cursus geleerd, dat ze Tara af moest leggen wanneer er een andere hond aankwam. En dat ze vervolgens voor de zekerheid op de riem moest gaan staan. Zo gezegd, zo gedaan, en daar vloog Irma door de lucht.

Tara… buiten

Maar goed, ondanks dat je er buitenshuis wat mee te stellen had, was Tara voor ons een superkameraad. En ze is met haar handicap ook nog elf jaar en negen maanden geworden.

Het gemis van een hond in huis daarna was groot. En na een tijd hebben we om die reden Rico ingeschakeld, om te helpen zoeken naar een andere Duitse herder. Deze keer een mét papieren, zodat we zeker zouden weten waar de hond vandaan kwam.

Na een tijdje belde Rico op met de mededeling dat er nog een halfzuster van zijn geweldige “Yoshi vom Haus Dexel” te koop was bij de fokker. Wij daar kijken en direct verkocht natuurlijk. “Feine vom Haus Dexel” was toen vier maanden oud.

Feine als pup

Achteraf wel jammer van de leeftijd, want we hadden haar liever vanaf acht weken bij ons gehad. Het was wel een prachtige, grauwe pup. En ontzettend druk en bijterig. Rico stelde voor om te starten met trainen bij D.W.S. 55′. Dat heeft René gedaan, en Rico heeft hem daarbij veel begeleid. In eerste instantie voelde René er niet veel voor, maar nadat hij eenmaal had geroken aan het africhtingswerk begon hij vol overgave. Dat het ook ontzettend gezellig is bij D.W.S. werkte natuurlijk ook mee. Dat is echt een groot voordeel. René heeft uiteindelijk met ups en downs IPO 2 behaald met Feine.  Helaas kon de training voor IPO 3 niet doorgaan in verband met de rugproblemen die ze had ontwikkeld.

Kopfoto Feine

Waar we ook ontzettend trots op zijn is dat Feine op de Bundessiegerzuchtschau – toen ze jonger was – een mooie “SG” en later ook een mooie “V” heeft behaald. Feine deed daar goed pakwerk en liet zich ook in de ring goed zien. Dat is overigens allemaal bereikt met de hulp van leden van D.W.S.

Het was altijd wel heel moeilijk om de vacht van Feine in conditie te krijgen, in verband met haar allergie. Als we destijds de medicatie hadden die we nu voor haar hebben,  dan had ze op het WK misschien nog wel meer plaatsen gewonnen. Tijdens de laatste Bundessiegerzuchtschau had Feine zich namelijk flink op de rug gebeten. Haar zwarte dek was weg, dus het bruine haar kwam tevoorschijn. René elke dag met de mascara erbij. Dat was lachen. Wat een gedoe.

Feine in actie

Toen Feine 2 jaar was hebben we er via een herplaatsingssite een tweede hond bij genomen. Een vuilnisbakkie met de naam “Luca”.  We dachten: leuk voor Feine. Heeft ze wat te spelen. Was dat maar waar… Het zijn geen vrienden thuis. Spelen wil Luca niet. En naarmate Feine ouder werd is ze zich steeds meer als baas van Luca gaan gedragen. En daar is Luca het niet mee eens.

Luca

Het is thuis overigens niet altijd vechten hoor.  Af en toe heeft Feine Luca wel even te grazen, en dan kijkt hij wat benauwd, maar buiten is het alweer een heel ander verhaal. Daar gedragen die twee zich als een soort roedel. Geen énkele reu mag bij Feine in de buurt komen! Dan wordt Luca echt fanatiek.

Dat was overigens wel een keer handig toen Irma in het buitengebied aan het wandelen was. Feine was loops en bleef veilig aan de lijn; Luca scharrelde in de verte wat rond. Vervolgens kwamen er twee labradors aangerend, eigendom van een boer in de buurt. Irma kreeg het Spaans benauwd, maar Feine vond het geweldig en wilde wel. Luca had het echter door en greep na een korte sprint de eerste labrador in de hals. De tweede schrok toen zó, dat ze samen besloten te vluchten.

Verder kunnen de honden het overigens wél goed vinden met andere soortgenoten. Zo gaan ze altijd mee op vakantie naar Texel, en daar rennen ze dan lekker vrij rond op het strand. Vinden ze geweldig.

Samen 20!

Kortom, ze hebben bij ons een echt hondenleven. Feine is laatst alweer acht jaar geworden en we denken dat Luca nu twaalf is. Verjaardagen worden bij ons altijd samen gevierd met een gebakje, en dit jaar werden ze samen twintig, dus dat was een speciale gelegenheid.

Nou, dit was even een impressie van (honden)huize Damhossie!