Het verhaal van: Anita

Onderstaande geschiedenis is geschreven en aangeleverd door Anita Mooij, lid van DWS ’55 sinds jaar en dag:

Mijn Passie voor de Duitse herder en DWS

Als kind raakte ik al besmet met het Duitse herder virus. Niet omdat wij ze thuis hadden, nee hoor, maar omdat ik ze zelf zo mooi vond. Ik vertelde dan ook altijd dat ik later een Duitse herder zou nemen. Mensen vertelden mij dan dat dat niet kon, want ze waren zo groot en sterk en ze kunnen niet alleen zijn want het zijn roedel dieren en waak- en werk honden en niets voor meisjes en vrouwen, het waren echte mannen honden. Ik antwoorde dan altijd nou dan neem ik er tocht 2 of 3 en ik vind ze helemaal niet gevaarlijk ik vind ze mooi lief en gehoorzaam en ik ga iedereen laten zien dat ik dat wel kan. De volwassenen lieten het er maar bij voor dat moment want ja, ik was nog maar een kind, wat wist ik daar nou helemaal van.

Naarmate ik opgroeide werd dat gevoel van mij steeds sterker. Ik moest en zou een Duitse herder. Maar bij mijn moeder hoefde ik daar niet op te rekenen; zij had een hekel aan hun en stof en sowieso aan alles dat haar huis vies maakte. Mijn ouders waren gescheiden. Al vroeg in mijn jeugd en door omstandigheden kwam ik in mijn tiener jaren bij mijn vader te wonen. Die woonde in het mooie Overdinkel waar mijn hoop in die tijd al vervlogen was op een Duitse herder, tot ik Henk Morsink tegen kwam met zij́n mooie Duitse herder. Ik was natuurlijk meteen helemaal verliefd. Dat bleef bij hem ook niet onopgemerkt, die liefde voor de Duitse herder. Hij vertelde me over de mooie club DWS en dat ik van hem wel een puppy mocht om mee te trainen. Ik vertelde hem dat mijn vader het nooit goed zou vinden, maar Henk stelde voor met mijn vader te gaan praten, want die kende hij goed. Op dat moment kreeg ik weer hoop. Ik een Duitse herder!? Hoe mooi zou dat zijn. Maar helaas; hoe mooi Henk ook kon praten (het hondje mocht ook bij hem zitten), mijn vader hield voet bij stuk. Hij wilde niets weten van een Duitse herder. Hij was zoals zovelen bevooroordeeld over dit mooie ras: Ze waren gevaarlijk, ze waren allemaal kapot op de kont, want dat kon hij zien aan de manier van lopen; kortweg hij had een hekel aan dit mooie ras en had meer met jachthonden.

Ik was op dat moment super verdrietig en boos omdat het niet mocht en omdat ik nu zeker wist dat ik moest wachten tot ik op mijzelf zou gaan wonen.

Op mijn 16^de was het dan zover. Ik ging op kamers en natuurlijk werd er nog niet gelijk een hond aangeschaft want ja dat kon ik nog niet betalen. Eerst maar settelen en kijken wat alles kost…

Ik geloof na een jaar of 3 à 4 en wat omzwervingen kwam ik er via een vriendin achter dat  de buurman van haar moeder een nestje puppy’s had, Hennie Geisler met de Duitse herder kennel v.d Ebeltjes hof.

Daar kocht ik zelf mijn eerste echte Duitse herder; Hiska v.d Ebeltjeshof. Ik wist niet hoe ik het had! Als een kind zo blij was ik haha. Eigenlijk was ik nog steeds een kind maar goed, dat deed niets af aan de vreugde.

Van DWS had ik daarnaast al gehoord en ik wist waar het zat; dat had Henk mij al jaren geleden verteld.

Dus met pup, mijn stoute schoenen maar aan getrokken en op naar DWS. En nee, niet met een auto,  want een rijbewijs had ik niet en lopen was ook geen optie. Dat was veel te ver voor een puppy. Nee, ik ging op de fiets! Hilarisch, want de pup zat in de fietstas. Daar werd best nog wel eens naar gekeken door de mensen die ik tegenkwam.

Eenmaal op DWS aangekomen – medio 1986 – leerde ik Harry Nordkamp, Jan Lentfert en Cor Damhuis kennen. Ze vertelden mij dat ik maar eerst moest kijken wat ik er van vond om daarna eventueel eerst aspirant lid en daarna vol lid te worden. In die tijd werd er namelijk eerst vergaderd door het bestuur of je wel serieus was en of je wel bij de club paste. 

Mijn Hiska was ook nog wel erg jong om iets te doen. Net als nu was het ook toen alleen op een juten zak bijten tijdens het manwerk, maar dat alleen was al zo leuk om te zien. Bijzonder hoe snel zo’n jonge pup dat oppakt. Voor mij werd het ook snel duidelijk dat ik hier lid wilde worden en dat dit echt mijn ding was.

Ik kwam daarna regelmatig op mijn fiets met Hiska. Eerst in de fietstas en later toen ze groter werd ging ik toch maar lopen.

Daarmee was voor het bestuur ook duidelijk dat ik gemotiveerd was, waardoor ik lid mocht worden. Toen Hiska oud genoeg was mochten ook wij meedoen met de groepstrainingen. We werden gedrild en gekneed door Harry Nordkamp. Soms tot huilens toe, want tja, harry probeerde alles uit je te halen en dat ging soms iets harder dan normaal. En omdat ik in die tijd nog wel graag een sigaretje lustte liet hij mij af en toe ook nog extra lang hard lopen. Nou dat heb ik geweten haha.

Uiteindelijk heb ik met Hiska wel mijn examen behaald. VH1 heette dat toen. En met goed gevolg ook. Ik was natuurlijk helemaal trots op wat ik met Hiska had bereikt. Zowel Harry als Jan vertelden mij toen dat het misschien handig zou zijn om Hiska te laten röntgenen als ik verder wilde met haar in de sport. Dit advies heb ik opgevolgd; helaas was de uitslag niet goed. Bij haar heupen was te zien dat ze lichte HD had. Ik was super verdrietig! Toch nog maar een poosje aangemodderd met haar, want ik had niets anders en ik wilde deze mooie sport ook niet opgeven.

Ik had inmiddels ook een vriend waar ook veel aandacht naar uitging, maar ik bleef bij mijn sport. Na een poosje bleek ik zwanger te zijn en tja, dan word het verhaal toch even anders. Harry kwam bij ons; hij had wel een goed adres voor Hiska. Want tja, met een kleine op komst kon ik het geld wel goed gebruiken en voor de hond was het misschien ook wel beter, omdat deze nu een stuk minder aandacht zou gaan krijgen. We hebben Hiska toen verkocht, maar mijn passie bleef. Ik kon – en wilde – geen afscheid nemen van de Duitse herder en mijn cluppie. Dat viel 1 iemand op: Cor Damhuis, en hij deed mij een voorstel die ik niet af kon slaan. Ik kon een pup van hem krijgen als hij daar op een later moment een nestje mee mocht fokken. Ik was weer in de 7^de hemel en zei gelijk ja, ondanks dat mijn partner het er nog niet helemaal mee eens was. 

Op 12 juli 1988 werd onze zoon geboren. Dan moet je wel even het een en ander inpassen en dat deed ik dan ook. Half augustus ongeveer kregen we Cobra v.d Talmahoeve. Nog steeds zonder rijbewijs ging ook deze hond mee op de fiets in de fietstas naar de hondenclub. Wat een werklust en plezier zat er in deze hond. Bij 1 van de VH examens die ik met haar draaide hield ik van de in totaal te verdienen 300 punten 292 punten over. Zo trots dat ik was! Ik was dag winnaar en eerste dame op de beker, maar wel met het hoogst aantal punten op die wisselbeker. Ook heb ik met Cobra de eerste Show (jonge honden dag) gelopen. Ik vond het toen krankzinnig: Iedereen die om die ring heen rende, fluitend, toeterend, roepend.. en natuurlijk deed ik mee want Cobra liep bij de eerste 3. Ja daar wil je wel voor lopen haha. Helemaal buiten adem (natuurlijk weinig conditie door mijn gerook!), maar oh zo trots. Cobra is haar leven lang bij ons geweest en we hebben veel lol aan elkaar beleefd. Ze is uiteindelijk bijna 15 jaar geworden. 

We hebben ook nog Ocean v.d Lentferthoeve gehad. Deze had ik samen met jan en omdat ik niet zo’n klik met Ocean had deed Jan het meeste werk. we hebben wel voor mij het grootste succes voor die tijd met haar behaald: V17 op de HZS! Later kreeg ik via Jan Wish van de Modderbeek, een hond waar ik jarenlang heel veel plezier aan heb beleefd en mooie examens mee heb gedraaid. Ik zou samen met Wish nog een Provinciale wedstrijd gaan doen, maar dat is er nooit van gekomen. Niet omdat Wish niet geschikt was, maar omdat ik na mijn scheiding iemand had leren kennen. Dat was de eerste keer dat ik de honden sport op de achtergrond zette, nog wel trainde, maar iets minder vaak. Dat pikte ik natuurlijk later wel weer op.

Op een later moment, ongeveer een jaar nadat ik Henk had leren kennen, verhuisde ik naar Ens in de polder; een hele grote stap en heel ver van mijn Cluppie. In deze jaren bleef ik naar Overdinkel komen. Minimaal 1x per week was ik toch nog te vinden bij mijn DWS, want afscheid nemen dat kon ik niet en was ik ook nooit van plan. Dat heb ik een behoorlijk aantal jaren volgehouden. Daarna zijn wij samen weer naar Losser verhuisd. Hier heb de training weer full time opgepikt op de club, samen met Wish. Samen met Wish hadden we Rutha vom  Klostermoor (Mellow); een mooie donkere dame waar ik mijn eerste nestje pups mee ben gaan fokken. 

Nu, 36 jaar later bij DWS en een x aantal honden die ik niet heb genoemd (om een lang verhaal kort te houden, wat niet echt is gelukt), hebben wij nog steeds super veel lol bij deze bijzonder mooie en gezellige club waar iedereen in zijn waarde wordt gelaten en iedereen welkom is (hoe anders hou je het zo lang vol). Maargoed, ik ben zeker van plan nog een aantal jaren door te gaan met deze mooie sport bij deze fijne club. Nu hebben wij Paige en Xara v.d Lentferthoeve. Paige met een geweldig stukje werkdrift en een super karakter die inmiddels IGP2 heeft, en Xara waar wij nog hele mooie show resultaten mee hopen te behalen. Eerst maar eens de examens halen. De trainingen hiervoor gaan in ieder geval voorspoedig!