Ulm 2017 – Een lach en een traan

De algehele sportvermoeidheid lijkt wat minder te worden, want langzaam komen de leden van kringgroep D.W.S. ’55 weer wekelijks de club binnendruppelen. Het WK van 2017 zit erop, en we kunnen weer terugkijken op een evenement vol successen en – helaas – lichte tegenvallers. Een show van hoge hoogten en diepe dalen. Van een lach en een traan.

Fantastische resultaten werden er geboekt met Häsel (Jan & Ilona), Kelcey (Karel) en Karma (Anita), maar helaas behaalden ook enkele toppers niet het resultaat waar van tevoren op werd gehoopt. Het feit dat dit inherent is aan topsport maakt de nasmaak niet minder bitter, want ook door hen is keihard getraind, en flink geïnvesteerd. Gelukkig viel er in het algemeen genoeg te glimlachen, wat onderstaande – lichtelijk aangedikte  – samenvatting hopelijk onderstreept.

 

 

– Heenreis –

De locatie voor de Bundes Hauptzuchtschau was dit jaar de pittoreske stad Ulm. Stad van Albert Einstein en Dieter Hoeness, stad van de Ulmer Münster en stad van de mus.

Deze mus, de Ulmer Spatz, zou volgens een 19^e eeuwse legende geholpen hebben met de bouw van de grote Münsterkerk, door het dwars neerleggen van welgeteld één takje. Iemand, ergens, besloot hierop dat dit een goed verhaal zou zijn voor het nageslacht en schreef het op. De legende overleefde de jaren, maar de schrijver is waarschijnlijk stante pede geëxecuteerd.

 

 

Ulm ligt ongeveer ter hoogte van München, wat in vaktermen neerkomt op: Een eind pleren. Over de reis doe je met een hondenkar al gauw tussen de zeven à acht uur. Alleen Arnold Jannink doet het in vijf uur, maar die weet waarschijnlijk een weg binnendoor.

Enfin, ook vijf uur rijd je niet vrijwillig twee keer op een dag. Een slaapplek voor het weekend was dan ook een must. Na wat zoeken viel het oog van de meeste leden al gauw op “Landhotel Wiesenhof”. De wiesen komen immers uit het oosten. Dat ‘Wiesenhof’ ook binnenplaats betekent maakt in dit geval niet uit, want die had het hotel niet. Wel lag het gebouw – in verband met de meegebrachte honden – lekker ver weg in de natuur, op slechts ‘enkele’ kilometers van Ulm.

Om precies te zijn in het pittoreske Heroldstatt; stad van de Sontheimer-höhle. Wie kent ze niet. Blijkbaar zitten daar 18 (!) verschillende soorten vleermuizen in de grotten. The more you know.

 

 

Overigens stond het hotel op diverse boekingssite goed aangeschreven; iets waarvan we na ons bezoek eigenlijk alleen maar kunnen zeggen ‘Ja, dat klopt. Het hotel stond op verschillende boekingssites goed aangeschreven.’

 

 

Review

De keuken van “Landhotel Wiesenhof” was traditioneel, maar stijlvol klassiek. Echt zuid-Duits. Het ontbijtbuffet was er niet heel uitgebreid, maar wel voldoende en werd extra vroeg voor ons bereid, waarvoor hulde.

Ook de kant-en-klare toefjes broodboter werden in kommetjes met water goed voor ons natgehouden; iets wat natuurlijk een must is op dit niveau, en een detail dat niet iedereen opvalt. Gelukkig viel het in dit geval niet te missen.

’s Avonds was er de keuze uit vier verschillende, lokale ingrediënten, te weten: Aardappel, Spätzle, varkensvlees en rundvlees. Met deze ingrediënten was van alles mogelijk en er mocht naar hartenlust worden gecombineerd. ‘Wil je een schnitzel? Geen probleem. Het keukenpersoneel (de receptionist en de barvrouw) staat dan wel tot half elf in de keuken een stuk varken plat te meppen, maar ze doen het met liefde.’ En ach, een schnitzel smaakt om elf uur ‘s avonds net zo lekker als om half elf, dus niet miepen. En die scheurbuik? Details.

Statistisch gezien kan een mens van alles overkomen. Zo kun je zomaar onder een trein komen. Zo, uit het niets. Of uit een auto stappen en door je knie gaan. Je weet het niet. Ook las ik gisteren dat er soms mensen levend verbranden onder de douche. Dat verwacht je niet in een omgeving met zoveel water.

Ik moet door dat feitje overigens wel terugdenken aan de douches bij Wiesenhof. Die waren namelijk meestal koud. Toen we daarover als gasten onze onvrede uitten, trok de directie gelukkig meteen de angel uit de situatie. Ze legden uit dat er nu eenmaal niet meer warm water door de boiler gegenereerd kon worden. We hadden ook wel erg veel kamers geboekt. Daarin hadden ze natuurlijk gelijk, dus boden we onze excuses aan. Die werden geaccepteerd.

Er bleef helaas naderhand wel constant een niet-sanitaire geur hangen, maar dit bleek van Karel afkomstig te zijn. De douchekop in zijn kamer was niet meer in nieuwstaat, waardoor het water dat er uit kwam niet meer verticaal, maar alleen nog horizontaal tegen de wanden spoot. Hierdoor bleef Karel – wanneer hij onder de douche ging staan –  in essentie volledig droog. En dat is lastig wassen.

Ik had persoonlijk overigens geen problemen met de badkamer. Ik kon zien dat er in het hotel overal driftig werd gerenoveerd. Op enkele tegels na – die nog geplaatst moesten worden – was mijn badkamer volledig af.

 

 

Groepsactiviteiten

Ook de verdere, algehele hygiëne van het hotel was goed. ’s Middags was het hotel dicht, omdat er dan werd gedweild. Dan kon je niet naar binnen of naar buiten, maar dat maakte door het slechte weer niet uit. Ook hadden ze (de directie) heel slim de mogelijkheid om in het hotel te lunchen verwijderd, waardoor je ’s avonds in het restaurant niet op ongewenste kruimels zat.

De lunch moest hierdoor wel buiten de deur worden gezocht, wat Joke en Jolanda bijvoorbeeld op de tweede dag deden. Zij gingen toen lekker winkelen in Ulm. Ook hadden ze er veel cultuur gezien. Zo was er een rozentuin. En een stadsmuur. Ze lieten ons de foto’s ‘s avonds zien. Er was inderdaad een foto van een tuin. En van een muur. En toen kwam er een foto van twee glazen wijn. Dat was de laatste foto. Het leek inderdaad geslaagd.

Het bleek overigens dat de laatste foto vlak bij een Lidl was genomen, dicht bij een goedkope parkeerplaats, op tien minuten lopen van het stadion. Gelukkig hadden wij een parkeerplaats van tachtig euro, op twintig minuten lopen van het stadion. Zo kwamen we tenminste nog aan onze beweging.

 

 

Het sportieve aspect

Met die laatste opmerking sla ik direct een brug naar de sport en het WK zelf, want die onderwerpen kan ik natuurlijk niet achterwege laten.

Gespannen zaten we de tweede avond met zijn allen in het restaurant te wachten op Anita. Ze had haar laptop gepakt en was naast een beamer gaan zitten. We verwachtten een donderspeech, een peptalk als nooit tevoren. Ze zou de honden waarschijnlijk persoonlijk naar plaats 1 tot 10 schreeuwen. Die speech bleef uit. Het bleek dat Anita bezig was met het instellen van haar wifi, en dat de beamer voor een andere groep bedoeld was. Tja.

Neemt niet weg dat er twee – ons niet onbekende – honden mochten uitkomen in de beste groep, met niet de minste resultaten. We juichten, we lachten en we gaven elkaar high-fives. Het was prachtig, en we waren het bijna misgelopen.

Een van de eigenaren (Jan) verscheen namelijk wat laat aan de start, inclusief zijn hond. We waren al bang dat het misschien zijn – wat bekende – enkel of rugklachten waren, of dat hij het slot niet van een toiletdeur kreeg, toen hij alsnog het stadion binnen kwam wandelen. Pfoe. De rest is geschiedenis.

 

 

Tot slot

Al met al was het was het een hele belevenis. Met zijn allen in een karavaan op weg naar Zuid-Duitsland. Door – letterlijk – weer en wind. De éen verloor onderweg zijn concentratie, de ander een complete bandenhoes. Er was sprake van stormachtig weer en stormachtige, wilde paarden. Er was bij aankomst helaas geen menage, maar een manege. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Allemaal anekdotes. En toch overleefden we het. Alles, en ieder obstakel. Met een fantastisch gevolg. En voor mijn gevoel werd Ulm in 2017 daardoor stiekem een beetje van ons. Veni, vidi, vici…

…Ik hoop alleen wel dat de man, die heel sneu in een trailer op de parkeerplaats van het hotel moest slapen,stiekem net zo heeft genoten als wij.

Nick